انبيا گفتند نوميدی
بد است
فضل و رحمتهای باری
بی حد است
بعد نوميدی بسی
اميدهاست
از پس ظلمت بسی
خورشيدهاست
دلبر و مطلوب با ما
حاضر است
در نثار رحمتش جان
شاکر است
در دل ما لاله زار
و گلشنی است
پيری و پژمردگی را
راه نيست
پيش ما صد سال و يک
ساعت يکی است
که دراز و کوته از
ما منفکيست
مولانا- مثنوی - باب سوم
|