|
نگاه کردن به آسمان آبی |
 |
||||
|
در اين مراقبه اوشو به ما
ياد می دهد تا به هنگام تماشای زيبايی های طبيعت با حرف زدن و تفسيرهای بيهوده ذهنی
مزه زيبايی پيش رويمان را خراب نکنيم. مشابه چنين موضوعی در تعاليم لائوتسو نيز
مشاهده می شود. گفته می شود که روزی لائوستو با یک نفر مشغول راه رفتن در ميان
درختان بود . شخص همراه حسب عادت گفت: چه صبح زيبايی! بعد از مدتی او دوباره گفت:
چه هوای خوبی! در اين موقع لائوتسو با عصبانيت به شخص گفت: فکر مي کنی که من احمق
هستم که مرتب اين حرفها را می زنی؟ خودم می توانم
ببينم و بفهمم.
اين داستان بخوبی نشان می
دهد که حرف زدن بيهوده و بيان کردن آنچه که به قول خودمان اظهر من الشمس است زيبايی
کل موضوع را از بين می برد. بپردازيم به دستور اوشو:
دستور:
به آسمان آبی نگاه کنید و
همينطور خيره شويد. درباره آن فکر نکنيد. با خودتان نگوييد: " چقدر زيبا است" از
رنگ و زيبايی آن تعريف نکنيد. اگر شروع به فکر کردن کنيد در اين مراقبه متوقف شده
ايد. فقط نگاه کنيد، بدون فکر کردن و بدون معنی دادن به منظره آسمان. از خودتان
کلمات نسازيد. کلمات مانع بزرگی برای درک واقعی شما هستند.
نگاه شما بايد بدون قضاوت
و ناب فقط به آسمان معطوف شود. وقتی اين وضع را ادامه می دهيد، چون موضوعی برای
ديدن و معنی دادن ذهنتان وجود ندارد، اتفاق عجيبی می افتد. شما ناگهان از وجود
خودتان آگاه می شويد. آسمان مثل يک مکنده قوی عمل می کند.
آسمان به خودی خود يک تهی
بزرگ است. تمام اجسام در آن قرار دارند ولی خود آسمان تهی عظيم، بزرگ و بی پايانی
است. وقتی با اين عمق به آسمان نگاه می کنيد لحظه ای می رسد که همه چيز
ناپديِد می شود و در اين ناپديد شدن، شما از خودتان آگاهی پيدا می کنيد.
وقتی به تهی نگاه می کنيد، چيزی برای ديدن و انعکاس وجود ندارد.
ذهن در تهی و خالی متوقف
می شود. همين امر باعث می شود تا شلوغی های افکار از ذهن شما زدوده شوند.
دستور مراقبه از اوشو:
کتاب رازها ترجمه رضا صادقی - مهر هشتاد و دو |
|
||||
